Net terug van een fantastische rondreis door het zuiden van
Tanzania. Onze eerste stop was regio Mbeya. Dankzij de connecties van mama
Haule verbleven we drie dagen in de goede handen van Mr. Kameka. Hij is de
oprichter van de Hollywood Secondary School in Mbozi (= een stadje in Mbeya). Deze
private school telt maar liefst 700 leerlingen, waarvan 300 internaatkinderen. Opvallend
waren de albinokinderen. Deze kinderen worden vaak niet aanvaard door de
maatschappij. Het was dan ook mooi om te zien dat zij hier wel opgenomen worden.
De middelbare afdeling is erg uitgebreid, met o.a. een
computerklas, een goed uitgerust laboratorium en een grote bibliotheek. Maar Mr.
Kameka heeft nog meer plannen. Zo is de lagere afdeling nog volop in ontwikkeling.
Voorlopig is er enkel een peuterklas en een eerste en tweede leerjaar. Het
gebouw heeft wel al een prachtige buitenmuur, ontworpen en geschilderd door
teacher Zulu.
Een school kan natuurlijk niet groeien zonder goede leerkrachten. Aan gemotiveerde leerkrachten hier geen gebrek. Zo werden we bij aankomst hartelijk en warm onthaald, en bleef de vraag "How long are you staying?" niet lang uit. We werden dan ook meteen uitgenodigd om er les te geven, zodat ze van ons zouden kunnen bijleren. Daarvoor moesten we minimum een week blijven, maar dat paste helaas niet in onze planning. Wel gaven we een toespraak, bezochten we de klassen, leerden we de kinderen een mondje Frans en lieten we hen ons de kleren van het lijf vragen. Dit deden ze in hun beste Engels. Het was ons snel duidelijk dat onder het bewind van Mr. Kameka zowel de leerlingen als de leerkrachten zoveel mogelijk aangespoord worden om in het Engels te communiceren (ook buiten de lestijden).Naast een rondleiding in de school deden we ook wat uitstapjes.
Een school kan natuurlijk niet groeien zonder goede leerkrachten. Aan gemotiveerde leerkrachten hier geen gebrek. Zo werden we bij aankomst hartelijk en warm onthaald, en bleef de vraag "How long are you staying?" niet lang uit. We werden dan ook meteen uitgenodigd om er les te geven, zodat ze van ons zouden kunnen bijleren. Daarvoor moesten we minimum een week blijven, maar dat paste helaas niet in onze planning. Wel gaven we een toespraak, bezochten we de klassen, leerden we de kinderen een mondje Frans en lieten we hen ons de kleren van het lijf vragen. Dit deden ze in hun beste Engels. Het was ons snel duidelijk dat onder het bewind van Mr. Kameka zowel de leerlingen als de leerkrachten zoveel mogelijk aangespoord worden om in het Engels te communiceren (ook buiten de lestijden).Naast een rondleiding in de school deden we ook wat uitstapjes.
We bezochten een meteoriet, de grens met Zambia en Pango La Popo. Dit laatste was veruit het meest spectaculaire. Via een smalle doorgang klauterden we de vleermuisgrotten in. Eenmaal onze 'nightvision' op punt stond, zagen we onmiddellijk de diepe kloven. Niet helemaal op ons gemak overbrugden we één van de diepe putten op een gammel bruggetje van takken. Bij gebrek aan voldoende licht stopte daar ons avontuur. De grotten liepen nog kilometers verder met onderweg slangenkuilen en nog meer diepe afgronden. Ze waren zo diep dat je zelfs de steen die je erin wierp de bodem niet hoorde raken. Bij onze terugkeer zagen we wel honderden vleermuizen op de rotswand zitten.
Na de 'bat caves' daalden we af naar de 'hot springs'. Het
werd een avontuurlijke wandeling waarbij we heel wat doornplanten moesten
ontwijken. Heel wat gevloek later en toch al een beetje uitgedroogd bereikten
we eindelijk de hete waterbronnen. Toch maar even testen of het water wel zo
warm was als ze beweerden. Ja ja, je kon er vast en zeker een ei in koken!
We lieten de stoom achter ons om afkoeling te zoeken in de Songwe River. Koel was het water wel, maar helder in geen geval.
Stefanie en Yasmine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten