Op bezoek

(10/05/2013)

Veel les werd er deze week niet gegeven, maar we hebben zeker ook niet stil gezeten! Maandag bezochten we een dovenschool. Na een verwelkoming door de directrice tekenden we natuurlijk eerst het bezoekersregister en startten we met een rondleiding. Het was een groot domein met prachtige tuinen! Er wordt lesgegeven in gebarentaal, wat o.a. ook mimiek, vingergebaren (elke letter afzonderlijk heeft zijn eigen uitbeelding) en liplezen bevat. Bijzonder aan deze school is de 'deaf-blind unit'. Dit is een afdeling waar kinderen die zowel doof en blind zijn in opgevangen worden. Deze meervoudige beperking gaat vaak gepaard met een mentale en fysieke achterstand. We observeerden hoe een leerkracht de getallen en letters aanleerde en hielpen zelf ook even mee. De begeleiders geven les in hele kleine stapjes, want vooruitgang boeken is erg moeilijk. Door gebrek aan leerkrachten kan er bijvoorbeeld onvoldoende individuele begeleiding gegeven worden.

 

 

Na ons bezoek aan deze afdeling gingen we ook een kijkje nemen in de klassen. De banken zijn opgesteld in een halve cirkel, zodat alle kinderen de leerkracht goed kunnen zien. In elke klas stelden we onszelf voor door onze eigen naam te spellen in gebarentaal, waarna we telkens even de tijd namen om de les te observeren. Opvallend was de stilte in de klassen (die we graag zouden meenemen naar België). De enige die je hoorde was de leerkracht, die nooit erg luid sprak, alsof hij bang was de stilte te doorbreken.

deze leerling voelt aan de keel van de leerkracht en leert zo klanken produceren

 

Dit bezoek was pas afgelopen of we konden dinsdag alweer vertrekken. Deze keer gingen we naar een weeshuis. Tot onze verwondering was het een mzungu (= blanke) die ons welkom heette. De Italiaanse father Franco leeft al 46 jaar in Tanzania, waarvan 15 jaar in Iringa. De meeste kinderen die in het weeshuis verblijven komen van de streek, maar er verblijven ook kinderen die van de kindergevangenis in Mbeya komen. In deze gevangenis worden straatkinderen geplaatst, maar ook kinderen die wel ouders hebben worden er achtergelaten. Als ouder kan je je kind daar naartoe sturen als je de opvoeding niet aankan. De omstandigheden zijn er erbarmelijk, zeker op vlak van hygiëne en slaapplaatsen. Father Franco haalde daar enkele kinderen weg en gaf ze in weeshuis Faraja een kans op een betere toekomst.

dit meisje uit het weeshuis had malaria

 

Dat father Franco een bezige bij is, waren we al van overtuigd. Toen hij vertelde dat de technische secundaire school een eindje verder op ook nog van hem was, stonden we helemaal versteld. Onmiddellijk zagen we de kans schoon om ook die eens te bezoeken. Wij keken vooral onze ogen uit toen we de grote hoeveelheid machines - waar wij als dummies niets van kenden - in de loodsen zagen staan. De leerlingen kunnen er houtbewerking of schoenmakerij volgen. Dat ze professionals zijn in het maken van meubels, hebben we aan den lijve ondervonden. De sofa's zaten werkelijk héérlijk!

Na een doordeweekse lesdag, kwam mama Haule woensdagavond met de boodschap dat we de volgende dag naar een 'bush' (=erg arm gebied) zouden gaan. We hebben in België heel wat geld ingezameld en willen dit hier op een goede manier besteden. We bedanken nogmaals alle mensen die aanwezig waren op de lasagneavond en ook de KSA, die dankzij het sterzingen, een mooie bijdrage heeft geleverd!

lasagneavond

De volgende morgen werden de stapschoenen van onder het stof gehaald en stonden we, na een korte rit, vertrekkensklaar voor een stevige wandeling. Mama Haule had in een lagere school een lijst met de namen van enkele kinderen die erg arm waren gekregen. Het plan was om al deze kinderen thuis te gaan bezoeken en zo de noden van de families te bekijken. Met de kinderen als gids wandelden we zo'n 6 uur door prachtige natuur. Toch stond deze schoonheid in schril contrast met de armoede die we zagen.

 

Met ons notitieblad in de hand, bezochten we de huizen van 16 kinderen, die allemaal uit leem gebouwd waren. Het was er ongelooflijk donker en enorm klein! Daarnaast slapen bijna alle kinderen op een rieten mat. Sommigen hadden een bed, maar dat moesten ze dan delen met de rest van het gezin. Ook de hygiëne liet de wensen over. Stof, etensresten en ongedierte waren in sommige huizen volop aanwezig. We zagen ook enkele kindjes met een onreine huid of een dik buikje, wat wees op gebrek aan gevarieerde voeding. Daarnaast waren één of beide ouders in zo goed als elke familie gestorven. De voornaamste reden hiervoor was HIV. 

 

Na het zien van al deze schrijnende situaties bevat ons boodschappenlijstje 18 matrassen, beddengoed, 2 muggennetten, oneindig veel zeep, kledij, 6 paar schoenen, een berg slippers, vlooienspray en medicatie. We houden jullie op de hoogte van het verdere verloop!

Tot hoors!

Stefanie en Yasmine