Pasaka

(31/03/2013)

 

Donderdagnamiddag tussen ons verbeterwerk door kregen we plots te horen dat de school gesloten was tot dinsdag. Toen pas viel onze euro dat het zondag Pasen was. Blij met ons verlengd weekend, begonnen we meteen met plannen. We besloten het vervroegd weekend in te zetten met een avondje uit. Samen met Atsu trokken we voor de tweede maal de stad in per taxibrommer (=awesome!). De vorige keer was niet zo geslaagd omdat de zogenaamde 'very crowded club' toch niet zo 'crowded' was. Ook de dj leek in slaap te vallen bij zijn eigen reggaemuziek. Deze week was Shooters 'the place to be'. Meteen toen we daar binnen kwamen, zagen we dat het goed zou komen. Deze hippe club zou niet misstaan in een studentenstad als Brugge. We spotten er onder andere Lady Gaga look-a-likes, blanken (=zeldzaam) en een goede dj. De mix van Afrikaanse en westerse muziek voerde ons al snel richting podium. We oefenden onze Afrikaanse dance skills met de 'kwaito' en andere typische dansen van hier. Onze mannen kunnen nog veel leren van de losse heupen van de Afrikanen!

Met Pasen in zicht, wilden we het feest wat tot bij de kinderen brengen. De internaatkinderen zien hun familie pas binnen twee weken, bij de start van de paasvakantie. Vrijdagavond konden de kinderen stroken versieren met stiften en kleurpotloden. Daarvan maakten we kleurrijke slingers om de eetzaal mee te versieren, als voorbereiding op de 'The Big Easter Contest' van zaterdagavond. De kinderen namen het tegen elkaar op in een strijd om de hoofdprijs: een medaille voor elk groepslid. De opdrachten varieerden van evenwichtsoefeningen tot hersenbrekers waarin we hun kennis over onszelf testten. Zo moesten ze onze namen correct kunnen spellen en onze leeftijd raden. Uitgezonderd de groep die ons 28 jaar schatte, zaten ze er allemaal knal op. Pfieuww!
 

 

 

 

Pasen leek ons meteen het geschikte moment om een misviering mee te maken. Om klokslag kwart voor zes 'sprongen' we vanmorgen uit ons bed om samen met de kinderen naar de kerk te gaan. Dankzij twee cementzakken konden we gelukkig nog een plaatsje veroveren in de overvolle kerk. Zoals verwacht duurde de viering erg lang, toch wel twee uur en een half. Het Swahili was op enkele woorden na onbegrijpelijk, maar het swingende koor maakte veel goed. De liederen waren zeer goed gezongen en ook erg aanstekelijk. Af en toe werd het koor dan ook beloond met een daverend applaus.

De dag werd verder gezet met een spetterende disco. De hele namiddag lang konden de kinderen zich uitleven op Afrikaanse muziek. Ook wij amuseerden ons: we speelden met ballonnen, startten een kietelgevecht  en haalden acrobatische toeren uit.  De kinderen werden verwend met snoepjes, nadat ze 's middags al een feestmaal hadden verorberd. In plaats van ugali met bonen, werd het aanschuiven voor pilau (= speciale rijst) met wokgroentjes en rundvlees in rode saus. Ook wij kregen een feestmaal. Het buffet met een overvloed aan keuze deed ons meteen watertanden. Met een buik die op ontploffen stond, keerden we deze namiddag huiswaarts. Daar stond ons alweer een maaltijd op te wachten als paasgeschenk van ons gastgezin. Wij zorgden voor het dessert: heerlijke côte d'or chocolaatjes, wat met open armen ontvangen werd.
 

 

Jammer dat onze voorraad chocolade zienderogen slinkt, maar we halen onze schade wel in eens we terug in België zijn.

Vrolijk Pasen!

 

Yasmine & Stefanie


 

Een kijkje in het internaat

(25/03/2013)

Zondag besloten we om ons even buiten de grenzen van Iringa te begeven. We trokken erop uit met de 4x4 van mama Haule. Gelukkig hadden we een goede chauffeur bij de hand, die ons zonder al te veel blutsen en bulten helemaal naar Mafinga gidste. Maar niet vooraleer we een tussenstop maakten bij enkele theeplantages. De plantages strekken zich ontzettend ver uit en zijn van het soort groen zoals je het gras in je tuin wel zou willen hebben. Prachtig met andere woorden! Onderweg zagen we ook de oorsprong en een deel van de Ruaha rivier. We brachten dan ook even de 4x4 tot stilstand om van het adembenemende uitzicht te genieten (en het natuurlijk te vereeuwigen met ons fototoestel). Jawel, zelfs mama Haule is best handig met zo'n technisch snufje.

 

 

In de namiddag arriveerden we bij de Southern Highlands School. Dit is net als de SIPTO school een internaat met kleuter- en lagere afdeling. Mama Haule's jeugdvriendin mama Mugai is de eigenares van deze school. Bij het zien van het gigantisch uitgestrekte schooldomein werd meteen duidelijk dat ze zeker niet krap bij kas zit. We hadden dan ook wel even tijd nodig om alles gezien te hebben.

Waar we toch wel onze ogen bij opentrokken was de keuken. Gigantisch grote zwartgeblakerde ketels en een al even zwartgeblakerd plafond. Maar waar we nog even langer bij stil bleven staan, was de wasserette in de school. Volledig uitgerust met wasmachines! Een toestel waar in onze living gerust ook nog een plaatsje voor te vinden is.

Met uitzondering van de omvang van de school (en de wasmachines) is het internaat erg vergelijkbaar met het onze. Laten we even een kijkje nemen hoe de SIPTO school er nu eigenlijk uitziet...

Ongeveer 35 leerlingen zijn intern. Ze slapen in kamers van zes. De kinderen kiezen zelf of ze hun muggennet al dan niet gebruiken.

 

In de (min of meer open) keuken worden de maaltijden voor de leerlingen klaargemaakt. 's Ochtends krijgen de kinderen boterhammen met een soort papje. In de ochtendspeeltijd kunnen de leerlingen 'porridge' drinken. Dit is een mengsel van melk, maïs en suiker. We proefden het zelf al en vonden het best lekker. 's Middags en 's avonds krijgen ze een warme maaltijd. Ugali (bloem met water), rijst en bruine bonen worden erg vaak gegeten. Ons menu ziet er een tikkeltje anders uit. Ons ontbijt bestaat uit melkbrood met warme melk (vers van de koe) en bananen. 's Middags krijgen we meestal rijst met rundvlees in rode saus of erwten in rode saus. 's Avonds krijgen we afwisselend frietjes, pannenkoeken of tagliatelle met iets van vlees. Meestal is dit opnieuw rundvlees in rode saus, maar met een beetje geluk genieten we ook wel eens van een stukje vis of zwanworstjes.

Terwijl wij ontbijten, zijn de kinderen al druk in de weer. Ze staan elke dag rond 6 uur op en beginnen aan hun dagelijkse karweien. Die bestaan uit het vegen van de paden, de koeienstal uitmesten, water halen... Daarnaast zorgen ze zelf er ook voor dat ze tiptop in orde zijn. Hun haren moeten netjes gekamd zijn, hun kleren moeten goed zitten en ze moeten proper gewassen zijn. Mama Haule controleert dit elke morgen. Sommige leerlingen slaagden er maar niet in om hun haren goed te kammen, waarop mama Haule besloot om er de schaar in te zetten. De kinderen werden kaal geschoren, wat het er voor ons niet gemakkelijker op maakt om ze te herkennen.

Wij worden hier wel nog steeds volop herkend. Als 'wazungu' (= blanken) weliswaar.

Vele groetjes,

mzungu Stefanie & mzungu Yasmine

SIPTO

(24/03/2013)

Deze week hebben we niet echt iets te vertellen over de stagelessen zelf. Ons muzisch project is nog steeds volop bezig en ook de andere lessen verlopen meestal prima.

 

 

(Beeld, klas 3: silhouetten)

 

In de les Frans leerden de leerlingen over kledij aan de hand van tik tak boem en een nummerloop. 

 

(tik tak boem)

Lopen moesten de leerlingen ook doen tijdens onze sportles. Deze keer werd het een circuitloop met afwisselend spierversterkende en uithoudingsoefeningen.

(piramides maken)

(petanque)

(hanengevecht)

 

We zijn ook heel wat te weten gekomen over het schoolsysteem van Tanzania. Mama Haule is een echte expert op dat vlak. Dankzij haar passie voor het onderwijs bouwde ze door haar vele reizen haar kennis op.  Haar brede kijk op het onderwijs heeft ze dan ook te danken aan haar verblijven in Edinburgh, Oostenrijk, Dallas en India. Ook in Tanzania had ze een belangrijke positie: als supervisor moest ze scholen motiveren om degelijk onderwijs aan te bieden. Daarnaast was ze ook als lerares actief in verschillende lagere scholen in de omgeving. Met al haar ervaring besloot ze in 2000 om zelf een school op te richten. Het begon met één klas, maar nu bestaat de school uit een kleuter- en lagere afdeling waar er momenteel zo'n 150 kinderen school lopen.  

De school kreeg de naam Sipto Pre and Primary school. Sipto verwijst naar een nickname die Mama Haule in haar kinderjaren kreeg. Hoewel ze haar pensioenleeftijd al lang heeft bereikt, is ze nog steeds een bezige bij.  Naast de Engelse lessen die ze nog geeft in klas 4, 6 en 7, gaat ze 's morgens dikwijls naar een 'meeting' in de town. Zoals het een goede leerkracht betaamt, wil ze nog steeds bijleren. Ze stelt ons heel wat vragen over het onderwijs in België. Zo maakten we deze week een voorbeeldrapport op. In Tanzania krijgen de leerlingen enkel de resultaten van hun examens. Wij voegden er het dagelijks werk, het klasgemiddelde en ook de feedback van de leerkrachten aan toe. Vooral over de feedback was Mama Haule zeer enthousiast.

Een ander onderwerp dat deze week ter sprake kwam, was het minder goede welbevinden en de minimale betrokkenheid van Given, een leerling uit het vijfde leerjaar. We bespraken dit met Mama Haule. Haar was hetzelfde opgevallen bij zijn broer Gift in het zesde leerjaar. Given en Gift kwamen op deze school terecht op hetzelfde moment als wij. De volgende dag was het al in kannen en kruiken. De twee broers volgen nu les in een lagere klas. Tijdens de lessen in het vierde leerjaar merkten we meteen verbetering op bij Given. Hij is veel enthousiaster en werkt actiever mee.

Maar er werd nog meer gewerkt. Zaterdag hadden klas 6 en 7 hun nationale examens. De hele dag moesten ze samen met leerlingen uit andere scholen van deze regio  multiple choice vragen oplossen. Er kwamen vijf vakken aan bod: Swahili, English, mathematics, social studies en science. Tot groot genoegen van Mama Haule scoorden de leerlingen van klas 7 voor de meeste vakken goed. Deze testen worden dan ook afgenomen om de leerlingen een idee te geven hoe goed ze scoren in vergelijking met leerlingen van andere scholen. Zo krijgen ze een bredere kijk op zichzelf: waar ze goed in zijn, waar ze beter hun best voor moeten doen en welke richting ze kunnen uitgaan met de middelbare school in het vooruitzicht.

 

Tutaonana kesho (= tot morgen)!

Stefanie en Yasmine

God bless you

(16/03/2013)


Hoewel we hier al bijna drie weken zijn, leren we nog steeds nieuwe aspecten van de cultuur kennen. Zo komen we stap voor stap te weten wat het vreemde geschreeuw is in de omgeving die we bijna 24/24 uur horen. Het heeft alles te maken met godsdienst. Moslims en christenen leven hier vredig samen. Dat is ook de reden waarom er vlakbij ons huis zowel kerken als moskeeën te vinden zijn. In de moskeeën roept men door luidsprekers zo'n vier keer per dag op om te bidden. Bij de katholieken is er een onderverdeling. Enerzijds heb je de mensen die opkijken naar hun preacher, hij spreekt in naam van God. Dagdagelijks bestrijden zij de duivel met de nodige overtuiging.  

Anderzijds heb je de mensen die naar de kerk gaan zoals bij ons. Het valt wel op dat de bevolking hier geloviger is. De mensen dragen hun meest chique kledij voor een kerkbezoek. Aan ons wordt toch wel tweemaal per week gevraagd wanneer wij naar de kerk gaan. Helaas brachten we geen chique kledij mee.

Ook de gesprekken in de leraarskamer gaan vaak over dit onderwerp. Er worden ons heel wat vragen  gesteld. Hoe we bidden, of we in God geloven en hoe het komt dat we niet naar de kerk gaan. Niet alle vragen zijn even gemakkelijk te beantwoorden.

Ook op school zijn de cultuurverschillen duidelijk te merken. Normaal sluit de school gedurende de maand april, maar speciaal voor ons wordt de school (in overleg met Mama Haule) twee weken langer opengehouden. We zouden de high fives, de fist bumps en de 'Bonjour teachers' dan ook geen volledige maand kunnen missen. Dit wordt bij de ouders zeer goed onthaald.

De ouders zijn ook zeer enthousiast over onze Franse lessen. Mama Haule vertelde ons dat ze werd aangesproken met de vraag of we ook aan volwassenen Frans kunnen geven. En ja dat kunnen we zeker, we voelden ons meteen vereerd. Het plan is nog in de maak, later horen jullie horen er meer van.

Deze week leerden we in de les Frans de getallen aan, we kleedden dit in met een rijmpje over een koning. Enkel de uitspraak van 'deux' is hier onbegonnen werk, de leerlingen zeggen telkens 'doux'.

 

Waar de leerlingen wel steevast in uitblinken is sport. Ze vallen, kruipen, glijden over de grond en staan weer met een glimlach recht. We hadden voor hen een intensieve estafette in petto met veel leuke opdrachten.

 

 

 

 

Groetjes

Stefanie en Yasmine

 

Macarena

(16/03/2013)

Ons muzisch project was de eerste week al een groot succes. Het enthousiasme van de kinderen droop ervan af. Het vijfde leerjaar beet de spits af met portrettekenen.

 

 

 

Ondertussen leerde het vierde leerjaar over de contouren van het lichaam. Tijdens het inkleuren en uitknippen van hun silhouet was de concentratie van hun gezichten af te lezen.

Dankzij de spotprijzen van de Action, konden de leerlingen van het tweede leerjaar zich uitleven tijdens het vingerverven. Ze maakten van hun handen een vlinder en toverden die dan om in een kleurrijk geheel. Sommige kinderen vonden er niets beter op om met hun vers geschilderde tekening een afdruk te maken op hun bank. Ook de restjes verf werden nuttig besteed, de kinderen amuseerden zich er rot mee.

 

 

 

 

Het eerste leerjaar kreeg zijn eerste zangles. Na enkele ritme- en zangoefeningen, werd het liedje 'Hokey pokey' aangeleerd. Het zingen lukt nog niet helemaal, de bewegingen des te beter!

Het derde leerjaar kreeg de voorbije week dansles in de refter die door ons werd omgetoverd tot een danszaal. We leerden hen tsjoe tsjoe wa, ku tschi tschi en de Macarena. De regen op het golfplatendak in de refter zorgde ervoor dat we onze zangtalenten moesten bovenhalen. Het zesde en zevende leerjaar werden uitgedaagd met (jawel een Nederlandse song) 't Smidje, de Indianendans en de Macarena.

Na de dansles waren we helemaal 'into dancing' en wilden we graag ook wel eens proeven van de Afrikaanse danscultuur. Teacher A'tsu leerde ons enkele gekende Afrikaanse dansjes. Daarna schakelden we spontaan over naar de Macarena, wat met veel enthousiasme door de leerkrachten ontvangen werd.

Ziehier het bijna complete leerkrachtenteam. Naast het dansen van de Macarena, hebben we al veel plezier met hen beleefd.

Volgende week zetten we ons project met veel enthousiasme verder. Alle resultaten zijn te bewonderen in de refter. Voel je vrij om even langs te komen.

Liefs,

Yasmine en Stefanie

Do you want to play a game?

(09/03/2013)

Onze eerste lesweek zit er op. We voelen ons steeds meer op ons gemak in de Sipto primary school. Dat komt mede door het goede contact met de leerkrachten. Ze vragen ons de kleren van het lijf en willen zelfs al enkele woorden Nederlands leren, al is het met een Swahiliaanse tongval. We hadden ook al wat diepgaandere gesprekken met A'tsu over racisme, huwelijk en voetbal. Het is interessant om zijn mening te horen. Zo kwamen we te weten dat homoseksualiteit hier helemaal nog niet aanvaard is. Algemeen wordt er zelfs gezegd dat de blanken dit naar Afrika hebben overgebracht. Een huwelijk tussen blank en zwart is dan weer geen probleem.

Naast de diepgaande gesprekken in de leraarskamer, moet er natuurlijk ook worden lesgegeven. Het viel ons op dat er in het eerste leerjaar ook enkele oudere leerlingen zitten. Eén jongen heeft een mentale beperking en zit daarom als 12-jarige nog steeds in het eerste. In het tweede leerjaar zit Gloria, een meisje met een zware fysieke beperking. Ze werd in elke lagere school in de omgeving geweigerd, maar Mama Haule zorgt voor haar als was het haar eigen dochter. Ook de kinderen van de school nemen haar onder hun hoede en helpen haar overal waar nodig. We zien ook dat de leerkrachten echt rekening houden met de beperkingen van deze kinderen, ook al hebben ze nooit het vak 'brede zorg' gehad.

Tijdens de lessen moeten de leerlingen zodanig veel noteren, waardoor het ons al snel opviel dat het schrijftempo van de kinderen erg verschilt. Ook het constant rondvragen naar een potlood, lat, slijper, gom... vertraagt het lesverloop enorm. Anderzijds kunnen we weleens onze veertig minuten wat verlengen, omdat er vaak het volgende lesuur geen leerkracht komt opdagen. Daar tegenover staat dan weer dat sommige leerkrachten er geen erg in vinden om onze lesuren in te palmen. Daarmee bedoelen we dat er een leerkracht lesgeeft op het moment dat een van ons er een andere les moet geven. We proberen dit dan ook op een beleefde manier aan te kaarten en tot een compromis te komen.

 

 

De leerlingen krijgen hier enkel theoretische lessen, met uitzondering van twee uur computerles per week. De computers zijn niet verbonden met internet, maar de leerlingen leren wel over de hardware en het gebruik van de computer. Daarnaast leren ze ook typen met behulp van een programma. Toch moet je je er niet te veel bij voorstellen. De internaatkinderen kunnen ook in hun vrije tijd spelletjes spelen en films (met Nederlandse ondertiteling!) bekijken op de computer.

De mensen zijn hier heel muzikaal en ritmisch aangelegd. Jammer dat daar op school niets mee gedaan wordt, dachten we zo. Dus besloten we om een muzisch project uit de grond te stampen. De komende drie weken worden de kinderen ondergedompeld in een muzisch bad. In het thema 'mijn lichaam' gaan ze aan de slag met de verschillende muzische domeinen: drama, muziek, dans en beeld. Benieuwd of het enthousiasme van de kinderen zullen kunnen intomen!

Verder zijn we het leven hier al goed gewend. We deden vandaag voor de tweede keer onze was, maar deze keer moesten we het binnen laten drogen.

De oorzaak hiervan is het slechte weer van de laatste dagen. In combinatie met ons golfplaten dak zorgt dit voor het nodige nachtlawaai. Motregen lijkt in ons huis al snel een ware stortbui. Helaas vormt de regen geen verdediging tegen ongewenste bezoekers zoals reuzekakkerlakken, motten en groene rupsen.

Dan ontsnappen we maar naar het huis van ons gastgezin. We introduceerden er al UNO en Jungle Speed. Gelukkig hadden we een tolk bij de hand die de spelregels vertaalde naar het Swahili. Over het Swahili gesproken: we maken al vorderingen. We oefenen telkens onze nieuwe woordenschat met voorbijgangers op weg naar school.

 

Nu kunnen we afsluiten met badae, kwa herini, usikumwema, alamsiki of kesho ;-) .

Yasmine en Stefanie

 

Pedoink!

(4/03/2013)

In het weekend besloten we om onze kleren te wassen. We kunnen jullie nu al zeggen dat het gemak van een wasmachine zwaar onderschat wordt! Hier werd het dan maar handwas. Vragen zoals: 'Hoe warm moet dat water zijn?', 'Hoe lang moeten we die kleren daarin laten weken?', 'Hoeveel waspoeder gebruiken we?', 'Welke kleuren was stoppen we bij elkaar?' deden al snel vermoeden dat we nog groentjes waren op dit gebied.

De rest van het weekend besteedden we aan het maken van lesvoorbereidingen. Gewapend met een woordenboek Nederlands-Engels deden we ons best om een les breuken neergepend te krijgen. Onze woordenschat Engels gaat er op dat vlak wel op vooruit. Woorden als 'fractions', 'numerator' en 'denominator' behoren vanaf nu tot onze basiskennis.

 

Ook lessen Engels en Frans maken deel uit van ons takenpakket. We geven in elke klas één uur per week het vak Frans. De kinderen zijn super enthousiast om het te leren. Ook de leerkrachten blijven ons maar vragen of we hen enkele woorden willen leren.

 

Zondag gingen we voor het eerst alleen met de bus naar de stad. Na twee keer een 'babysit' mee te hebben gehad, vonden we het tijd om zelf de stad in te trekken. Van Mama Haule kregen we een lange en nogal onverstaanbare uitleg over de namen van de talloze busstops. Alsof Iringa onze 'hometown' is, geraakten we goed en wel in de stad. We neusden er even rond in de tientallen kleine winkeltjes. Het tellen met het Tanzaniaans geld is wel nog even wennen. Tweeduizend shilling is evenveel als één euro. We kochten enkele ballen, een kastje en een internetstick, toch hadden we altijd het gevoel dat we te veel betaalden. Ook het afdingen moeten we nog wat oefenen.

Vandaag gaven we onze eerste lessen. Het idee om zo snel mogelijk de namen van de kinderen (Expedicto, Mkonda, Nasri...) ons eigen te maken, hebben we even in de koelkast gestopt. Alleen al het uitspreken en begrijpen van hun namen is al een hele klus. Het lesgeven viel goed mee. De leerlingen zijn hier heel beleefd en werken goed mee. We doen ons best om de lessen zo interactief mogelijk te maken. In onze les Frans vandaag leerden de kinderen van klas 5 zo al hun eerste dialoogje. Met behulp van een kringspel ('Pedoink') oefenden de leerlingen dit in. De Franse 'r' uitspreken is voor hen heel moeilijk. Ook voor ons is het niet gemakkelijk om telkens van het Frans naar het Engels over te schakelen. Teacher mzungu werd wel eens betrapt op een Franse 'r' terwijl ze Engels sprak.

Deze namiddag werden we door onze gastmama getrakteerd op een fruitdegustatie: passievrucht, mango, 'pawpaw', 'guava', 'cherimoya', avocado en minimango. Daarna maakte ze er een 'juice' van. Veruit de beste fruitsap die we ooit hebben gedronken! Word maar al jaloers ;-).

 

Salut,

Yasmine en Stefanie

 

Hi teacher, bye teacher!

 (01/03/2013)

Onze eerste observaties in de school zitten er op. Heel wat dingen zijn herkenbaar voor ons. In de school is er een lerarenkamer, een grote speelplaats, een schooluniform, een lessenrooster, een krijtbord, een klasschikking die heel gelijkaardig is als de onze, werkschriften en handboeken. Tot zover de gelijkenissen.

Op de speelplaats vinden we naast kinderen ook koeien, kippen, honden... een halve boerderij dus. Verder dragen de leerlingen elke dag een schooluniform. Toch zien de kinderen er wat slordig uit. Een gaatje, hapering, scheur of vlek is helemaal niet uitzonderlijk. Ook de sokken zijn niet 'witter dan wit'. In de lerarenkamer vind je een lessenrooster in het groot uitgeschreven. Heel overzichtelijk en perfect volgbaar, ook al blijkt dat in de realiteit soms moeilijk te verwezenlijken. Leerkrachten geven les zoals het hen uitkomt. Het is niet buitengewoon dat de leerkracht even de klas verlaat en hij de kinderen alleen aan hun oefeningen laat verder werken. Ook met de timing wordt er nogal nonchalant omgesprongen. Volgens het lessenrooster is er een vast aantal lesuren per vak per week, maar in werkelijkheid houden de leerkrachten zich daar niet altijd aan.

Het krijtbord in klas wordt altijd optimaal benut. Na een les geschiedenis was er geen onbeschreven plekje meer te bespeuren. De tekst uit het handboek van de les in kwestie, wordt helemaal overgeschreven op het bord (soms bespeuren wij wel eens een foutje). Terwijl  is het aan de kinderen om het bordplan in hun werkschrift te kopiëren. Laat het duidelijk zijn dat dit geen invulschriften zijn zoals bij ons, maar lege kladschriften. Tot zover de verschillen.

In onze vrije momenten doen we ons best om de kinderen te animeren. We begonnen (dachten we) met het spelen van een wereldwijd gekend spelletje: tikkertje. Tot onze grote verbazing moesten we dit met handen en voeten uitleggen. De kinderen wilden de hele tijd ons tikken, dus schakelden we uitgeput over naar een minder intensief spel: hinkelen. Toen leerden de kinderen ons enkele leuke Engelse liedjes, daarna kwam al snel de vraag: 'Can you learn us a song?'. 'Hey ba be re bop' hoorden we al snel over de hele speelplaats klinken.

Er is les van maandag tot donderdag van 08.00 uur tot 14.30 uur. Op vrijdagochtend van 08.00 tot 12.20 en dit ook op zaterdagmorgen voor klas 3-7. Na de lesuren hebben de internaatskinderen vrij, dan kunnen ze hun kleren wassen en helpen ze met allerhande klusjes.

Brieven en (verjaardags)kaartjes ;-) zijn steeds welkom op het volgende adres:

To: Yasmine Dobbelaere of Stefanie Vanbecelaere
Sipto Primary School
P.O. BOX 2014
Iringa, Tanzania

Kwa herini (= tot ziens),

Yasmine en Stefanie

Mzungu

28/02/2013

Mzungu, mzungu... De 'blanken' zijn aangekomen. We hoorden het hier de kinderen vandaag vaak zeggen. We bezochten vandaag voor het eerst de Sipto Primary School, de school waar we de komende maanden zullen lesgeven. Het is amper op 5 minuten wandelen van onze verblijfplaats. Eerst mochten we een kijkje nemen in het huis van Mama Haule, een mooi huis waar we de komende maanden onze maaltijden zullen nuttigen. Mama Haule woont in het domein van de school. We kregen ook een rondleiding doorheen de school en bespraken met de leerkrachten welke lessen wij zullen geven. Voorlopig blijft het bij Engels, Frans, sport en wiskunde in verschillende leerjaren.

In de school zitten kinderen vanaf 3 jaar (pre school) tot en met 12 jaar (primary school), sommigen zijn intern, anderen gaan elke dag naar huis. Het schoolsysteem gaat hier in zijn werk zoals in de secundaire scholen bij ons: elk uur een andere leerkracht. Elke leerkracht geeft één of twee verschillende vakken.

Morgen zullen we nog even observeren, maar maandag vliegen we er volledig in. Spannend!

Tot blogs,

Stefanie en Yasmine

The green star express

(27/02/2013)

De stad Iringa liet wat langer op zich wachten dan verwacht. De beloofde 7 uur werden al vlug 9 uur. Maar je hoort ons zeker niet klagen, want de wegen waren optimaal! Ook het uitzicht tijdens de rit was ronduit prachtig. We doorkruisten half Tanzania en werden meteen geconfronteerd met de werkelijkheid. We zagen zowel hele arme hutten als chique villa's. Honger of dorst hoefden we zeker niet te lijden, want bij elke busstop werd de bus overvallen door tientallen mannen die heel wat verkochten: van bananen, chips, noten, frisdrank tot zonnebrillen, horloges, sandalen en noem maar op. Toen de bus net vertrokken was, begon een vrouw erg overtuigend een hele litanie af te steken. Dankzij het programma 'Dr. Livingstone' wisten we dat lange busritten altijd vergezeld worden van een preker, iemand die zijn godsdienst komt verkondigen.

Hoewel het pas onze derde dag is, maakten we toch al een safari mee. Tijdens onze rit door het Mikumi National Park zagen we door ons raampje giraffen, olifanten, antilopen, zebra's en bavianen. De andere passagiers waren nogal verbaasd over ons enthousiasme. Eenmaal het park uit, smeet de buschauffeur onze motorkap (nogmaals) open. Deze keer zag het er echter niet goed uit. De stoom zorgde er al snel voor dat we ons hoofd zoveel mogelijk uit het raam lieten hangen. Een halfuur later konden we dan toch de laatste 60 km van onze rit naar Iringa afwerken. In tegenstelling tot eergisteren in de luchthaven, stond Mama Haule ons al op te wachten.

Tegen onze verwachting in kregen we een eigen stekje om te verblijven bij het gastgezin van Mama Lucresia. Voorlopig hebben we enkel twee bedden met een muskietennet, een tafel en twee stoelen. Er zou nog een eigen toilet, stopcontact en dak moeten komen. Benieuwd of we daar lang op zullen moeten wachten...

Usikumwema (= slaapwel) !

Yasmine en Stefaan (voor de vrienden)

Let's go

26/02/2013

Maandagmorgen om 04.00 uur stonden we vertrekkensklaar in de vlieghaven van Brussels Airport. Onze vlucht naar Zürich verliep zonder probleem en ook het overstappen daar (het mag toch wel gezegd worden) was gemakkelijker dan de bus nemen in Gent. Op naar Dar es Salaam dan maar! En in stijl: muziek, films, computergames, dekentje, pizza, vriendelijke stewardessen en zelfs al een invulformulier om ons visum aan te vragen.

Eenmaal aangekomen maakten we meteen kennis met wat wel eens vaker voorvalt in Tanzania. Onze contactpersoon was nergens te bespeuren en de taxichauffeurs wilden ons enkel voor een hoge prijs uit de nood helpen. De aankoop van een sim-kaartje zorgde ervoor dat alles goed kwam en om half één stond Tassame daar om ons naar een hotel te brengen. Eenmaal het muggennet overwonnen, gingen we slapen.

Dinsdagmorgen werden we volgens Tanzaniaanse tijd opgepikt door Tassame. Hij toonde ons zijn openluchtgarage naast zijn woonplaats. Terwijl zij aan het werken waren, vertoefden wij in de schaduw van een boom met een 'huge' spin. Veel bekijks hadden we daar wel. We maakten ook kennis met het toilet, hier beter bekend als het gat in de grond. Even wennen was het wel.

 

Na de werkdag besloten we met Tassame en Abdul (zijn zoontje) naar het strand te trekken. Nadat we een berg afval, talloze putten, 16 drempels en enkele bijna-botsingen overleefd hadden, maakten we een tussenstop in het midden van een drukke baan.  Gelukkig hadden we een professional bij de hand die onze niet-startende auto "snel" weer aan de praat kreeg. Maar het moet gezegd worden: het uitzicht op het strand was prachtig en de zee heerlijk verkoelend!

Deze middag kregen we nog een lepel bij onze toch wel lekkere rijstmaaltijd, deze avond aten we zoals  de echte locals: met de rechterhand. 's Avonds kregen we ons zoveelste telefoontje van Mama Haule, onze bezorgde mama die ons telkens vraagt hoe het met ons gaat. Morgen ontmoeten we haar voor het eerst na een 7-tal uren op de bus. We zijn al benieuwd naar hoe het leven er aan toe gaat in de stad Iringa!

Je kan ons vanaf nu bereiken via onze nieuwe gsm nummers: +255 767/14 81 31 (Yasmine) en +255 767/25 51 07 (Stefanie). Graag je naam vermelden bij een eerste sms'je naar ons, zodat we jullie nummer opnieuw kunnen opslaan.

 

Liefs,

Stefanie & Yasmine