Afscheid

(22/05/2013)

Aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar dit was wel echt een heel mooi liedje, die we graag op repeat zouden zetten! Met spijt in het hart verlaten we morgen Iringa. Deze namiddag keken we naar onze afscheidsshow; een optreden van alle klassen waarin de leerkrachten heel wat werk hadden gestoken. Elke klas deed een act waarin ze zongen, dansten, toneel speelden, speechten...  De overtuiging en het enthousiasme waarmee ze het beste van zichzelf gaven, waren werkelijk ontroerend om te zien. We moesten beiden al snel naar onze papieren zakdoekjes grijpen.

 

Op een gegeven moment werden we naar voren geroepen en werden we overspoeld met tekeningen, briefjes en cadeautjes van de leerlingen. Helemaal in verlegenheid gebracht, ontvingen we ook van de leerkrachten nog een cadeau: een grote wenskaart en een kitenga (= doek met kleurrijke print) voor elk. En alsof dat nog niet genoeg was, had ook mama Haule nog een verrassing voor ons in petto. Wat eerst ook een kitenga leek te zijn, bleek even later een typisch Afrikaans kleed. Natuurlijk wilden we dat onmiddellijk eens passen en - na even treuzelen - begaven we ons buitenshuis. De kinderen, de leerkrachten en mama Haule vonden ons er werkelijk prachtig uitzien en dat geloofden wij natuurlijk maar al te graag! De laatste uitdaging bestaat erin om al die prachtige souvenirs  in onze valies te proppen.

 

Morgen nemen we de bus richting Dar es Salaam. Van daaruit vertrekken we vrijdagavond naar Brussel om de volgende morgen onze familie terug in de armen te sluiten. Wij hebben enorm genoten van deze ervaring, zowel als leerkracht en als mens zullen wij dit stukje Afrika voor altijd in ons hart sluiten.

Het einde van ons Afrikaans avontuur betekent natuurlijk ook het einde van deze blog. Na heel wat woordvindingsproblemen, discussies over zinsbouw en het soms urenlang wachten tot onze favoriete foto's waren geüpload, sluiten we nu toch met enige trots deze blog af!

Tot in België!

Yasmine & Stefanie

Neema's craft café

(21/05/2013)

Ons favoriete stekje de voorbije maanden was zonder twijfel Neema's craft café. En als er één plaats is in Iringa waar je blanken kunt spotten dan is het daar wel! In het weekend kon je ons er vaak vinden om even te genieten van het zonnetje en van -jaja- lekker eten aan een spotgoedkope prijs. De chocoladebrownie met ijs is echt een toppertje!

 

 

Maar Neema's is niet zomaar een café. Alle mensen die er werken zijn doof. Er is dan ook een speciaal systeem uitgedokterd om te bestellen. Je neemt een geel blaadje, daar schrijf je de bestelling op en even later komen ze het brengen. Achteraan op de menukaart staan ook de gebaren die je kunt gebruiken om 'dankjewel', 'daag' of iets anders te zeggen.

Dat is nog niet alles. Naast het café is er ook een winkel. Alles wat daar verkocht wordt is handgemaakt in een beschutte werkplaats die aan het gebouw grenst. Vandaag kregen we er een rondleiding. Er zijn zo'n 150 mensen tewerkgesteld en allemaal hebben ze een of andere beperking. Wij vinden het fantastisch dat deze mensen hier een kans krijgen om te werken en vooral om iets te doen dat ze echt graag doen.

 

 

Na de rondleiding maakten we dan ook graag even tijd om wat souvenirs te kopen, want ons vertrek komt nu wel echt dichtbij! 

Groetjes

Stefanie & Yasmine

Upendo

 

(20/05/2013)

Donderdag gingen we inkopen doen met mama Haule. Onze eerste stop was de matrassenshop. We kochten 19 matrassen, evenveel beddengoed en enkele muggennetten. In de volgende halte kochten we naast zeep, tandpasta en tandenborstels voor 350 leerlingen ook nog slippers. We eindigden onze 'shopping day' met het kopen van ondergoed, poeder tegen vlooien en het afhalen van de -heerlijk ruikende- leren schoenen. Ons restte toen enkel nog de vraag hoe we al die spullen in het dorpje zouden krijgen. Maar onder het motto van mama Haule "I take care of everthing", kwam alles natuurlijk in orde. Dankzij haar connecties met de 'district education officer', zorgden zij de volgende dag voor een pick-up en een chauffeur.

 

 

Net na de middag kwamen we vrijdag aan in de school. Tot onze verbazing waren niet alle 350 leerlingen, maar enkel de zestien leerlingen met een volwassene die we thuis bezocht hadden aanwezig. Mama Haule startte met een kort woordje waarin ze de mensen een hart onder de riem stak en hen vooral hoop probeerde te geven. Daarnaast benadrukte ze ook expliciet dat het materiaal dat we zouden uitdelen voor de kinderen bestemd was. Nadat de 'district education officer' klaar was met zijn speech, startten we met het uitdelen van het materiaal. Alle mensen waren erg dankbaar en dat maakte ons toch wel een beetje verlegen. Toen alle 16 families bedeeld waren, namen we nog een groepsfoto, waarna iedereen huiswaarts trok met het materiaal. Sommigen hadden nog een lange weg voor de boeg! Maandag keerden we nog eens terug naar Ulonge om het overige gerief (zeep, tandpasta en tandenborstel) aan de 350 schoolkinderen te geven.

 

Maar natuurlijk konden we onze eigen SIPTO school niet met lege handen achterlaten. Aangezien we de vraag "Can I borrow a ruler/pencil/eraser?" al grondig beu waren, voorzagen we elke leerling van een potlood, gom, lat met daarbovenop een ballon, schaar en voor de gelukkigen een lolly of scoobidoobandje. In elke klas lieten we ook een doos met kleurpotloden en stiften achter, die hopelijk de klasmuren niet verlaat door hebberige handjes. Na heel wat Sinterklaas gespeeld te hebben, besloten we ook wat decoratiewerken te ondernemen en maakten we in elke klas een fotomuur. Mooi resultaat, al zeggen we het zelf!

 

De vele blije gezichtjes na al deze verrassingen zorgen voor een mooie afsluiter van onze stageperiode hier.

 

Tot heel binnenkort!

Stefanie en Yasmine

Op bezoek

(10/05/2013)

Veel les werd er deze week niet gegeven, maar we hebben zeker ook niet stil gezeten! Maandag bezochten we een dovenschool. Na een verwelkoming door de directrice tekenden we natuurlijk eerst het bezoekersregister en startten we met een rondleiding. Het was een groot domein met prachtige tuinen! Er wordt lesgegeven in gebarentaal, wat o.a. ook mimiek, vingergebaren (elke letter afzonderlijk heeft zijn eigen uitbeelding) en liplezen bevat. Bijzonder aan deze school is de 'deaf-blind unit'. Dit is een afdeling waar kinderen die zowel doof en blind zijn in opgevangen worden. Deze meervoudige beperking gaat vaak gepaard met een mentale en fysieke achterstand. We observeerden hoe een leerkracht de getallen en letters aanleerde en hielpen zelf ook even mee. De begeleiders geven les in hele kleine stapjes, want vooruitgang boeken is erg moeilijk. Door gebrek aan leerkrachten kan er bijvoorbeeld onvoldoende individuele begeleiding gegeven worden.

 

 

Na ons bezoek aan deze afdeling gingen we ook een kijkje nemen in de klassen. De banken zijn opgesteld in een halve cirkel, zodat alle kinderen de leerkracht goed kunnen zien. In elke klas stelden we onszelf voor door onze eigen naam te spellen in gebarentaal, waarna we telkens even de tijd namen om de les te observeren. Opvallend was de stilte in de klassen (die we graag zouden meenemen naar België). De enige die je hoorde was de leerkracht, die nooit erg luid sprak, alsof hij bang was de stilte te doorbreken.

deze leerling voelt aan de keel van de leerkracht en leert zo klanken produceren

 

Dit bezoek was pas afgelopen of we konden dinsdag alweer vertrekken. Deze keer gingen we naar een weeshuis. Tot onze verwondering was het een mzungu (= blanke) die ons welkom heette. De Italiaanse father Franco leeft al 46 jaar in Tanzania, waarvan 15 jaar in Iringa. De meeste kinderen die in het weeshuis verblijven komen van de streek, maar er verblijven ook kinderen die van de kindergevangenis in Mbeya komen. In deze gevangenis worden straatkinderen geplaatst, maar ook kinderen die wel ouders hebben worden er achtergelaten. Als ouder kan je je kind daar naartoe sturen als je de opvoeding niet aankan. De omstandigheden zijn er erbarmelijk, zeker op vlak van hygiëne en slaapplaatsen. Father Franco haalde daar enkele kinderen weg en gaf ze in weeshuis Faraja een kans op een betere toekomst.

dit meisje uit het weeshuis had malaria

 

Dat father Franco een bezige bij is, waren we al van overtuigd. Toen hij vertelde dat de technische secundaire school een eindje verder op ook nog van hem was, stonden we helemaal versteld. Onmiddellijk zagen we de kans schoon om ook die eens te bezoeken. Wij keken vooral onze ogen uit toen we de grote hoeveelheid machines - waar wij als dummies niets van kenden - in de loodsen zagen staan. De leerlingen kunnen er houtbewerking of schoenmakerij volgen. Dat ze professionals zijn in het maken van meubels, hebben we aan den lijve ondervonden. De sofa's zaten werkelijk héérlijk!

Na een doordeweekse lesdag, kwam mama Haule woensdagavond met de boodschap dat we de volgende dag naar een 'bush' (=erg arm gebied) zouden gaan. We hebben in België heel wat geld ingezameld en willen dit hier op een goede manier besteden. We bedanken nogmaals alle mensen die aanwezig waren op de lasagneavond en ook de KSA, die dankzij het sterzingen, een mooie bijdrage heeft geleverd!

lasagneavond

De volgende morgen werden de stapschoenen van onder het stof gehaald en stonden we, na een korte rit, vertrekkensklaar voor een stevige wandeling. Mama Haule had in een lagere school een lijst met de namen van enkele kinderen die erg arm waren gekregen. Het plan was om al deze kinderen thuis te gaan bezoeken en zo de noden van de families te bekijken. Met de kinderen als gids wandelden we zo'n 6 uur door prachtige natuur. Toch stond deze schoonheid in schril contrast met de armoede die we zagen.

 

Met ons notitieblad in de hand, bezochten we de huizen van 16 kinderen, die allemaal uit leem gebouwd waren. Het was er ongelooflijk donker en enorm klein! Daarnaast slapen bijna alle kinderen op een rieten mat. Sommigen hadden een bed, maar dat moesten ze dan delen met de rest van het gezin. Ook de hygiëne liet de wensen over. Stof, etensresten en ongedierte waren in sommige huizen volop aanwezig. We zagen ook enkele kindjes met een onreine huid of een dik buikje, wat wees op gebrek aan gevarieerde voeding. Daarnaast waren één of beide ouders in zo goed als elke familie gestorven. De voornaamste reden hiervoor was HIV. 

 

Na het zien van al deze schrijnende situaties bevat ons boodschappenlijstje 18 matrassen, beddengoed, 2 muggennetten, oneindig veel zeep, kledij, 6 paar schoenen, een berg slippers, vlooienspray en medicatie. We houden jullie op de hoogte van het verdere verloop!

Tot hoors!

Stefanie en Yasmine

Deze week in SIPTO...

(05/05/2013)

Na de vakantie gingen we van start met een nieuw muzisch project over de natuur. Aangezien het vorige project zo goed in de smaak viel, konden we ook nu niet onderdoen. We vlogen erin met een flinke wandeling. De berg achter onze school leek ons uitermate geschikt om de leerlingen te laten genieten van de wilde natuur. Bij gebrek aan wegwijzers waren het de kinderen die ons als uitstekende gidsen naar de top begeleidden. Ze loodsten ons door dichte begroeiing en smalle rotsspleten. Af en toe namen we een rustpauze op een rots om van het adembenemende uitzicht te genieten. Als echte kenners toonden de kinderen ons alle - door ons gekende - plaatsen, die je van bovenaf kan bewonderen.

Na een stukje speleologie bereikten we het hoogste punt van de Kiboya. Daar probeerden we de aandacht te trekken van de leerkrachten op de speelplaats. We zwaaiden enthousiast en riepen zo luid als we konden naar de minimensjes beneden.
 

 

Enkele foto's later begonnen we aan de afdaling. Een leerling maakte ons erop attent dat er andere bergbeklimmers op komst waren. Zouden dit de befaamde drugsmensen zijn? Mama Haule beweerde namelijk dat de berg 's middags en 's avonds bezocht wordt door drugsgebruikers. Om gevaar te vermijden, hadden we er dan ook voor gekozen om bij het ochtendgloren te vertrekken. Het begon met twee vreemde types, maar al snel waren ze niet meer te tellen. Ondanks het lawaai dat ze produceerden, hielpen ze ons veilig een steile rots af. Genoeg 'exercise' voor die dag; ons ontbijt nadien smaakte des te meer.

Onze muzische lessen werden verder gezet met beeld. Gebruik makend van de techniek 'rubbing' (kleuren over de nerven van een blad), creëerden klas 1 en 2 hun eigen fantasiedier. We demonstreerden de techniek en gaven enkele voorbeelden als inspiratie, wat helaas als model door vele kinderen gebruikt werd. De resultaten toonden ons dat we er niet in geslaagd waren om hun fantasie te prikkelen. De kinderen zijn het duidelijk niet gewoon om hun fantasie aan te spreken. Wat meer beeldlessen zouden dan ook welkom zijn!

 

Jammer genoeg viel er alweer een beeldles weg door Workers' Day. We maakten van deze feestdag gebruik om mee te stappen in de jaarlijkse optocht, die startte aan het postkantoor en eindigde in het stadion. We sloten aan bij de leerkrachten die voor de gelegenheid een witte polo met een geel kraagje en een petje droegen. "Sema, sema, sema, walimu" zingend, trokken we door de straten. In het stadion keken we naar een parade van voertuigen die verschillende beroepen of organisaties uitbeeldden.

 

Daarna volgden er uitdagingen zoals touwtrekken, zaklopen, een fles op je hoofd balanceren en 'catch the kuku (=kip)'. Het spektakel eindigde met traditionele dans en een man die trucjes deed met een gigantische slang.
 

 

Die dag maakten we ook beter kennis met Madeleine, een Finse studente. Ze kwam maandag toe en vertelde ons dat ze een maand lang elke woensdag, donderdag en vrijdag zal lesgeven in SIPTO. De andere dagen geeft ze les in Saba Saba, waar er in het Swahili les gegeven wordt. We kwamen ook te weten dat je in Finland vijf jaar aan de universiteit moet studeren om leerkracht te worden. Madeleine zit nu in haar vierde jaar met als keuzevak 'special education', wat inhoudt dat je kinderen met specifieke behoeften leert ondersteunen. Haar stage bestaat er dan ook uit meer ervaring op te doen op dat gebied. We kijken er naar uit om met haar samen te werken!

 

 een avondje uit met Madeleine

Tot blogs

Yasmine en Stefanie

Tukuyu - Matema Beach

(25/04/2013)

Na ons fijne verblijf in Mbozi was het tijd om afscheid te nemen van de school. Na een tussenstop in Mbeya, waar Stefanie haar draadjes liet uithalen, reisden we verder naar Tukuyu. Dankzij de connecties van Mr. Kameka zouden we daar afgehaald worden aan het busstation. Jammer genoeg was niets minder waar. De verwachte Mr. Pangala was nergens te bespeuren en al helemaal niet te bereiken. De angst dat ook de rondtocht die hij de volgende dag met ons zou doen in het water zou vallen, was groot. Gelukkig kregen we de volgende morgen het verlossende sms'je dat zijn collega, Mr. Brown, ons rond negen uur kwam ophalen. Anderhalf uur later zaten we in de 'gouvernment jeep' op weg naar The Bridge of God, een natuurlijke brug uit steen.

 

 

Onderweg naar Matema Beach, onze eindbestemming, bezochten we een theeplantage en rijstveld. We wilden graag te weten komen hoe ze deze lokale producten telen. Daarnaast gingen we naar enkele 'crater lakes'. Kisiba Crater Lake was volledig omringd door dichte begroeiing. Er was nog net plaats voor een smal paadje, waar we dan ook handig gebruik van maakten om eens rond het meer te wandelen. Even verder op onze weg naar Matema zochten we onze weg door de jungle om een alligatormeer te bezichtigen. Mr. Brown vertelde ons dat er al mensen gestorven waren en dat we dus uiterst voorzichtig moesten zijn. Helaas - of misschien maar goed ook - zagen we geen krokodillen.

We zetten onze koers verder richting het Malawimeer. Na een prachtige rit op een landelijk weggetje tussen de bananenbomen kwamen we aan op Matema Beach, een bekende toeristische trekpleister. Helemaal in de vakantiestemming namen we onze intrek in een bungalow op het strand, die uitkeek op Lake Nyasa (= het Malawimeer).

 

 
Aan de palmbomen, het parelwitte strand, het helblauwe water en de diepgroene Livingstonebergen konden we wel wennen. Vooraleer we van dit alles konden genieten, moesten we eerst ons maagje vullen. We hadden al niet meer gegeten sinds 8 uur die morgen. Het werd een diner bij kaarslicht, want het was Stefanie haar verjaardag! Als afsluiter gingen we neerliggen aan de vloedlijn van het meer onder de blote sterrenhemel. De volgende twee dagen maakten we werk van ons kleurtje. Wanneer het zand onder onze voeten te heet werd, zochten we verkoeling in Lake Nyasa.

In het meer wordt er heel wat gevist door de plaatselijke vissers in hun zelfgemaakte kano's. Ook wij maakten een tochtje met een kano. We bezochten een 'pottery market' die niet veel voorstelde. Gelukkig maakte het uitzicht onderweg veel goed.

 

Met spijt in ons hart moesten we dit paradijs op aarde ooit eens verlaten. In een zeer stoffige auto gingen we naar Kyela, waar we de volgende morgen om 5u30 vertrokken richting Iringa.

Maandag is het weer 'back to reality' en starten we terug met het lesgeven!

Groetjes

Stefanie en Yasmine

Mbeya - Mbozi

(25/04/2013)

 

Net terug van een fantastische rondreis door het zuiden van Tanzania. Onze eerste stop was regio Mbeya. Dankzij de connecties van mama Haule verbleven we drie dagen in de goede handen van Mr. Kameka. Hij is de oprichter van de Hollywood Secondary School in Mbozi (= een stadje in Mbeya). Deze private school telt maar liefst 700 leerlingen, waarvan 300 internaatkinderen. Opvallend waren de albinokinderen. Deze kinderen worden vaak niet aanvaard door de maatschappij. Het was dan ook mooi om te zien dat zij hier wel opgenomen worden.

 

De middelbare afdeling is erg uitgebreid, met o.a. een computerklas, een goed uitgerust laboratorium en een grote bibliotheek. Maar Mr. Kameka heeft nog meer plannen. Zo is de lagere afdeling nog volop in ontwikkeling. Voorlopig is er enkel een peuterklas en een eerste en tweede leerjaar. Het gebouw heeft wel al een prachtige buitenmuur, ontworpen en geschilderd door teacher Zulu.

Een school kan natuurlijk niet groeien zonder goede leerkrachten. Aan gemotiveerde leerkrachten hier geen gebrek. Zo werden we bij aankomst hartelijk en warm onthaald, en bleef de vraag "How long are you staying?" niet lang uit. We werden dan ook meteen uitgenodigd om er les te geven, zodat ze van ons zouden kunnen bijleren. Daarvoor moesten we minimum een week blijven, maar dat paste helaas niet in onze planning. Wel gaven we een toespraak, bezochten we de klassen, leerden we de kinderen een mondje Frans en lieten we hen ons de kleren van het lijf vragen. Dit deden ze in hun beste Engels. Het was ons snel duidelijk dat onder het bewind van Mr. Kameka zowel de leerlingen als de leerkrachten zoveel mogelijk aangespoord worden om in het Engels te communiceren (ook buiten de lestijden).Naast een rondleiding in de school deden we ook wat uitstapjes.

We bezochten een meteoriet, de grens met Zambia en Pango La Popo. Dit laatste was veruit het meest spectaculaire. Via een smalle doorgang klauterden we de vleermuisgrotten in. Eenmaal onze 'nightvision' op punt stond, zagen we onmiddellijk de diepe kloven. Niet helemaal op ons gemak overbrugden we één van de diepe putten op een gammel bruggetje van takken. Bij gebrek aan voldoende licht stopte daar ons avontuur. De grotten liepen nog kilometers verder met onderweg slangenkuilen en nog meer diepe afgronden. Ze waren zo diep dat je zelfs de steen die je erin wierp de bodem niet hoorde raken. Bij onze terugkeer zagen we wel honderden vleermuizen op de rotswand zitten.

Na de 'bat caves' daalden we af naar de 'hot springs'. Het werd een avontuurlijke wandeling waarbij we heel wat doornplanten moesten ontwijken. Heel wat gevloek later en toch al een beetje uitgedroogd bereikten we eindelijk de hete waterbronnen. Toch maar even testen of het water wel zo warm was als ze beweerden. Ja ja, je kon er vast en zeker een ei in koken!

 

We lieten de stoom achter ons om afkoeling te zoeken in de Songwe River. Koel was het water wel, maar helder in geen geval. 

 

Tot zover onze avonturen in regio Mbeya. See you in Tukuyu!

 

Stefanie en Yasmine

Op SAFARI

(16/04/2013)

Het verlossende telefoontje kwam donderdagavond. Dankzij een advertentie die we ophingen in Neema's cafe (altijd druk bezocht door blanken), vonden we twee gasten die met ons op safari wilden vertrekken. Even schrikken was het toen we hoorden dat het Israëlieten waren. Vrijdagavond ontmoetten we hen om enkele praktische zaken te bespreken. Het bleken erg toffe kerels te zijn. We stonden dan ook te popelen om de volgende dag te vertrekken!

Na een korte nacht en een rit van drie uur bereikten we Ruaha National Park. Na wat gefoefel met dollars, een gebrek aan shillings en bankkaarten ging de safari van start. Al snel dook de eerste giraf op. Daarna volgden olifanten, zebra's, apen, nijlpaarden, stokstaartjes, vossen, arends, antilopen, prachtige kleurrijke vogels, een slang... Ongelooflijk om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien.

 

 

 

Na een dag rijden in de eindeloze natuur kwamen we aan bij onze lodge die zich in het midden van het park bevond. We werden onmiddellijk begeleid door een man met een kalashnikov naar onze bungalow. Deze strenge bewaking was geen overbodige luxe, want de kans dat we oog in oog kwamen te staan met een olifant, nijlpaard of leeuw was vrij groot. Wij waren nog niet helemaal overtuigd tot we diezelfde avond met onze zaklamp een olifant in het donker konden onderscheiden. Na enkele spelletjes Jungle Speed met Dean en Nir kropen we toch niet helemaal op ons gemak onder ons muskietennet. Toch maar even checken of de deur goed dicht was!

 

 

De volgende morgen waren we vroeg uit de veren in de hoop die dag wel leeuwen te spotten. Na lang rondrijden en geconcentreerd turen tussen de bosjes, werd de chauffeur net iets te enthousiast. De auto kwam vast te zitten in het zand. Er zat niets anders op dan te wachten op assistentie, aangezien onze spierkracht het deze keer niet toeliet de auto in gang te krijgen. Na langer dan een half uur wachten, konden we onze safari verder zetten. Helaas waren er nog steeds geen leeuwen te bespeuren. Volgens onze gids was dit te wijten aan het regenseizoen. Als het droog is, zijn er maar enkele plaatsen waar de dieren gaan drinken en is het dus veel gemakkelijker om ze op te sporen.

Vooraleer we het park verlieten, brachten we nog een bezoek aan het 'hippo and crocodile lake'.

 

De geweldige safari eindigde in mineur onderweg naar huis. Door de' bumpy road' knalde Stefanie op een gegeven moment met haar hoofd tegen het dak van de jeep. Wat een pijnlijke bult zou worden, bleek even later toch wat ernstiger te zijn. Het bloed voorspelde niet zo veel goeds, maar door de snelle actie van de medepassagiers werd de wonde snel gestelpt. Na een kennismaking met het Tanzaniaanse ziekenhuis, ging Stefanie naar huis met vier hechtingen in haar hoofd. Maar geen paniek, alles verliep steriel en ze is helemaal oké :-)!

Groetjes

Yasmine en Stefanie

 

Schoolfeest

(12/04/2013)

Onze trouwe volgers herinneren zich wellicht nog ons muzisch project. Aangezien de activiteiten stilaan ten einde liepen, vonden we dat we moesten eindigen met een climax. Zo gezegd, zo gedaan. Het idee van een schoolfeest leek ons wel wat. Op die manier konden we de ouders van de leerlingen ontmoeten en konden zij hun eigen kinderen eens aan het werk zien. En ja, ook mama Haule was fan van ons idee.

De voorbije twee weken waren we druk in de weer met de voorbereiding. De muzische activiteiten toverden we om in spetterende acts. Omdat de kinderen zo trots zijn op hun kennis van Frans, konden we ook dat niet weglaten uit het schoolfeest. De ouders kregen al een voorsmaakje voor de start van de show. De leerlingen van het derde leerjaar deden het hoekenwerk Frans nog eens over en gaven zoals echte professionals uitleg aan de ouders. Ze deden dit niet in het Swahili, maar volledig in het Engels.

 

Daarna was het SHOWTIME! Een veertigtal ouders zochten een plaatsje in de zaal achter de ietsiepietsie zenuwachtige kinderen. Na een welkomstwoordje van de directrice en van ons was het podium volledig van de kinderen. Ze stalen de show met onder andere een fantastisch uitgevoerde body drum, een knap staaltje drama, veel zangtalent en een humoristische Franse act.

 

Na het spektakel was het tijd voor het officiële gedeelte: de rapportuitdeling. Van elke klas werden de primussen naar voor geroepen.  Ze schudden de hand van mama Haule en kregen een groot applaus. Daarna begon de uittocht van de leerlingen. Met hun valies op hun hoofd verlieten ze het schooldomein, klaar voor twee weken vakantie.

Auf wiedersehen

Stefanie & Yasmine

 

Ziek zijn, Peter en Isimila

(08/04/2013)

Stefanie heeft deze week aan den lijve ondervonden hoe het is om in Tanzania ziek te zijn. Het begon met wat buikpijn, waarop ze besloot een rustpauze in te lassen op de sofa van mama Haule. Nadat mama Haule haar daar gevonden had, ging de genezingskuur van start. Geen beschuiten en Immodium, maar vijf tassen warm water, gevolgd door een tas warm suikerwater, een vol bord rijst met erwten en een glas vers geperst fruitsap. Dit alles onder het toeziend oog van mama Haule. Na heel wat nachtelijke toiletbezoeken (en toch een Immodium!) was het de volgende dag gelukkig al heel wat beter. Of de genezingskuur daar voor iets tussen zat, laten we in het midden...

Diezelfde dag kregen we Belgen over de vloer. Peter, die twee jaar les gaf in de school van de jeugdvriendin van mama Haule, kwam langs met zijn ouders en enkele vrienden.  We kennen hem omdat hij ons in contact bracht met de SIPTO school (waarvoor dank!). 't Was vree geestig om ons West-Vlaams dialect nog eens te kunnen bovenhalen. Na wat bij te praten, maakten we hen wegwijs in 'ons' schooltje. De kinderen waren overenthousiast en lieten onmiddellijk hun kunsten van Frans, muziek en dans zien. Ook al was het een blitsbezoek, we vonden het hele fijne gasten.

Aangestoken door de reismicrobe van Peter, besloten ook wij erop uit te trekken. Het avontuur vonden we in Isimila. Dit is een historische site op zo'n 20 kilometer van het centrum.  Eenmaal aangekomen, ondervonden we het verschil in inkomprijs tussen een 'local' en toeristen. Waar 'locals' voor slechts 50 cent de site kunnen betreden, is het voor toeristen maar liefst 20 keer zo duur. Na een poging tot onderhandelen legden we ons dan maar neer bij de hoge kostprijs. Gelukkig was het de moeite waard! We trokken erop uit met een gids. Zij leidde ons door de bedding van het uitgedroogde meer, waar de tijd prachtige natuurlijke pilaren liet ontstaan. Eindelijk konden we eens de toerist uithangen en om de vijf meter ons fototoestel bovenhalen. Geniet even met ons mee van dit stukje ongerepte natuur...

 

 

 

WORDT VERVOLGD... want volgende week start onze paasvakantie en trekken we er opnieuw op uit!

Stefanie en Yasmine